Historia butów ślubnych

    

 Nigdy jakoś specjalnie nie poruszało mnie kupowanie nieprzyzwoicie drogich sukien ślubnych. Do tematu sukni podeszłam raczej bez zbędnych emocji: otworzyłam allegro, pojechałam przemierzyć, kupiłam i tak sobie wisi w szafie. Jakoś specjalnie nie marzyłam o sztafecie między salonami w którym coraz to nowe ekspedientki podtykają mi pod nos coraz to nowe suknie. 

     Co innego z butami -  w końcu to nie jednorazówka z tiulu - w buty warto zainwestować, to praktyczna rzecz na wiele okazji. Z rozmarzeniem zasiadłam przed komputerem, szukając idealnej pary. 

       Po godzinie chciało mi się kawy, po dwóch spać a po czterech iść do domu, napić się kawy i pójść spać. Po trzech dniach byłam tak zrezygnowana że chciałam iść w trampkach, po tygodniu w kapciach. Z pomocą przyszło Boże Narodzenie, gdzie zamiast myśleć o ślubie zaczęłam myśleć o choince i było mi lżej na sercu.

        Lubię robić ludziom prezenty, chociaż mam do tego dość egoistyczny stosunek : zdecydowanie bardziej zależy mi na tym żeby widzieć jak się cieszą, niż żeby oni mieli coś pożytecznego. Rozgrzeszam się jednak, w końcu cel uświęca środki. Biegałam więc z radością jak husky w zaprzęgu między sklepami galerii handlowej. 

        Wtedy je zobaczyłam - idealne, srebrne, pasujące do sukni, na perfekcyjnym obcasie. Ostatnia para, mój rozmiar. Przepchnęłam się do półki, chwyciłam i sprintem przedostałam się do kasy.

- 10 złotych - zakomunikowała uśmiechnięta ekspedientka 

- CO?! - powiedziałam tonem za który moja mama wbiłaby mi łokieć między żebra, a w domu wygłosiła kazanie na temat kultury osobistej i zachowania w miejscu publicznym. 

- 10 złotych poproszę - kobieta miała już lekko przerażonym wyrazem twarzy.

Jestem pewna że to najlepiej wydana dycha w moim życiu.

 

buty/ H&M